de verhalen
Misschien dat jij niet eens het woord ‘traumatisch’ zou gebruiken als je de herinnering(en) waar je last van hebt moet omschrijven. Toch heeft het een diepe negatieve indruk bij je achtergelaten en laat het je niet meer los. Je werkt of studeert, je zorgt voor je gezin, ziet je vrienden, gaat op vakantie maar het zou allemaal zoveel fijner zijn als je verleden je niet zo in de weg zat. Hieronder vind je 6 verhalen van cliënten met nare ervaringen / trauma die wij in de praktijk tegenkomen. Om privacy redenen zijn de namen en foto’s niet van de echte cliënten.
Koen
21 jaar
Ik studeer economie aan de Erasmus Universiteit. Eigenlijk gaat het niet zo goed met me. De laatste tijd presteer ik niets meer, ben ik bang dat ik dichtklap, dat ik het niet red, en dat ik toch niet goed genoeg ben. Ik vind het moeilijk om contact te maken en merk dat ik in verschillende studiegroepen niet zo lekker lig. Niemand vindt mij echt leuk, denk ik, want ze vragen nooit of ik een keer mee ga stappen of eten. Eigenlijk is het niet anders dan vroeger. Nu word ik genegeerd, toen werd ik gepest. Heftig gepest. Ik vond nergens aansluiting. En deze studie… Ik denk dat ik ook gewoon echt te dom ben en de capaciteiten niet heb om te slagen. Ik heb er geen vertrouwen meer in.
Isra
33 jaar
Er is niemand die merkt dat ik mezelf iedere dag bij elkaar raap. Eigenlijk ben ik ten einde raad. Aan mijn man heb ik ook niets. Hij is dominant en behandelt me als oud vuil. Hij maakt me soms bang en dat gevoel doet me denken aan vroeger. Mijn vader was duidelijk aanwezig en mijn moeder was zo apathisch dat ze niets deed en zich helemaal wegcijferde. Zo verschrikkelijk altijd. Wat mij weerhoudt om bij mijn man weg te gaan? Mijn ouders hadden zo’n nare scheiding. Dat wil ik mijn kinderen niet aandoen. Dus stop ik alles weg. De laatste tijd komt het alleen allemaal keihard terug lijkt het wel. Mijn lijf wil niet meer mee en ik heb geen idee waar ik het zoeken moet.
May-Lyn
38 jaar
Na de zwangerschap ben ik mezelf niet meer. Hoewel ik er zo naar verlangde een kindje te krijgen en na alle moeite die we ervoor gedaan hebben valt het me allemaal verschrikkelijk tegen. Die 9 maanden waren hels en de bevalling was zo naar dat ik de beelden voor me blijf zien. Vooral ’s nachts als ik zou moeten slapen. Als me dat dan met moeite lukt huilt de baby alweer. De dokter zegt dat we een huilbaby hebben en ik verlang zo vaak naar mijn oude leven dat ik me gevangen voel in mijn nieuwe bestaan. Ik heb continu hoofdpijn, krijg geen hap door mijn keel en ga steeds uit mijn dak tegen mijn vriend en de baby. En dan voel ik me daar natuurlijk weer schuldig over.
Daan
43 jaar
Na jaren keihard werken als fiscalist heeft de firma me aan de kant gezet. Wel met een goede regeling maar ik kom op dit moment nergens aan de bak. Hoe moet dat nu verder? Hoe moet ik voor mijn gezin zorgen? Nu ik thuis zit steekt mijn verleden hardnekkig de kop op en drink ik ook meer dan goed voor me is. Beelden van verwaarlozing, mishandeling, misbruik. Ik was nog maar een kind! Presteren en succes waren vanaf die tijd mijn manier om het verleden achter me te laten en om een positief voorbeeld te zijn voor mijn broertje. Als ik niet oppas raak ik alles kwijt. Mijn vrouw weet ook niet wat ze met me aan moet. Ik wil weg uit deze negatieve spiraal!
Mireille
52 jaar
Ik herinner het me als de dag van gisteren. Mijn moeder en ik waren gezellig een kop koffie drinken in de stad toen ze zich ineens niet zo goed voelde. Ze was duizelig, misselijk en toen ik met haar meeliep naar het toilet zakte ze zomaar weg en viel op de grond. Ik schrok me rot en voelde me zo verloren. Er was iemand met een EHBO diploma die zei dat mijn moeder een hartstilstand had. Hij heeft haar gereanimeerd tot de ambulance kwam. Dat beeld brengt zoveel herinneringen aan het overlijden van mijn vader 10 jaar geleden naar boven. De laatste tijd slaap ik slecht, heb ik nachtmerries en hele heftige huilbuien. Ik vind eigenlijk niets meer leuk en raak snel in paniek.
Tinus
64 jaar
De schrik sloeg me om het hart toen ik hoorde dat ik voor een belangrijk longonderzoek in een fMRI-scanner moet. Het is me al 60 jaar gelukt om alle kleine of afgesloten ruimtes te vermijden. Op mijn 4e ben ik namelijk in een droge waterput gevallen en sindsdien doodsbenauwd voor alles waarvan ik denk dat ik er vast in kan komen te zitten. Zelfs voor mijn dochter die al 4 jaar in New York woont durf ik het vliegtuig niet in en je zult mij ook nooit in een lift zien. Best lastig, zeker nu het ook nog eens om mijn gezondheid gaat. Die scan moet gebeuren maar hoe kom ik zo snel van mijn angst af?
welke klachten?
Heb jij vroeger of nog niet zo lang geleden iets heftigs meegemaakt wat nog steeds veel invloed heeft op je leven nu? Iets wat voor jou zo ingrijpend was dat je voor je gevoel gevangen zit in klachten omdat deze gebeurtenis je achtervolgt? Dat kan bijvoorbeeld een ongeluk zijn, het overlijden van een dierbare, mishandeling, pesten, een nare bevalling, seksueel misbruik of een echtscheiding. Dan kan het zijn dat je een trauma hebt opgelopen.
De belangrijkste symptomen van een trauma zijn gevoelens van angst en het steeds weer opnieuw beleven van de verschrikkelijke gebeurtenis. Daarnaast kan je ook last hebben van:
-
Gevoelloosheid of afgestompt zijn en geen zin meer hebben om dingen te doen
-
Slecht slapen of nachtmerries
-
Paniekgevoelens of verlamd raken van angst
-
Negatieve emoties die de overhand krijgen zoals stemmingswisselingen, schuldgevoelens, machteloosheid, somberheid of schaamte
-
Je isoleren van anderen of het vermijden van gedachten, gevoelens, activiteiten, mensen en plaatsen, die je herinneren aan de gebeurtenis
-
Het verdringen van de gebeurtenis of je hele delen niet meer kunnen herinneren
-
Kort lontje hebben en/of het krijgen van woedeaanvallen
-
Prikkelbaar, gespannen en continu alert zijn
-
Negatief over jezelf, andere mensen en de wereld gaan denken
-
Concentratieproblemen
